ترنجبین 50 گرمی

صمغ ترنجبین

ترنجبین مانی است که به صورت شبنم بر روی شاخه ها و برگ های گیاهی به نام خارشتر یا شترخار، از تیره پروانه آسا، به دست می آید. این گیاه به صورت بته در بیشتر کوهستان های خراسان، تبریز، زرند، بوشهر، بلوچستان و بیشتر نواحی جنوبی ایران یافت می شود. نکته قابل توجه این که این گیاه در همه نواحی ایران تولید ترنجبیـن نکرده، بلکه در شرایط بخصوصی محصول می دهد.

برای به دست آوردن ترنجبین معمولا ساقه ها و برگ های این گیاه را، که دارای این ماده به صورت قطرات خشک شده است، جمع آوری کرده، بر روی پارچه ای گستراننده و تکان می دهند. با این عمل ترشحات خشک شده به صورت قطعات کوچک جمع آوری می شود، که به همین شکل در بازار عرضه می شود. خواص ترنجبین گسترده بوده، به طور کلی ترنجبین که یک ماده قندی طبیعی است که علاوه بر خواص طبی و درمانی فراوان، برای شیرین کردن داروها به کار می رود و به مراتب بهتر از قند می باشد.

خواص و موارد کاربرد ترنجبین

ترنـجبین را به عنوان ملین، مسهل، محرک اخلاط، صفراآور، محرک قوه باه و مسکن سرفه مورد استفاده قرار می دهند. دارو پزشکان سنتی ترنجبین را جهت برطرف کردن تب و سرفه مفید دانسته و آن را به عنوان داروی مدر و جهت پاک کردن مثانه توصیه نموده اند. علاوه بر این از آن برای رفع قلنج استفاده نموده اند.

درمان زردی نوزاد با ترنجبیـن

استفاده از ترنـجبین برای درمان زردی نوزادان بسیار موثر است. در واقع با دادن ترنجبین به اندازه ‏ای که در نوزاد ایجاد اسهال ملایم کند و جوشانده تخم گشنیز باعث درمان زردی نوزاد می شوند. ضمن اینکه از بروز این بیماری پیشگیری هم می کند. این دارو برای نوزاد يک ملين و مسهل لطيف است و برای درمان و پاکسازی دستگاه گوارش از اخلاط و خونابه های بازمانده از دوران جنینی، معده و روده نیز استفاده می شود.

روش استفاده از ترنجبین:

برای تهیه آب ترنـجبین، مقداری از آن را در آب جوش حل می کنند. سپس مایع صاف روی آن را بر می دارند و می گذارند قدری بماند تا مواد خارجی آن ته نشین شود. حالا مایع صاف شده روی آن، آماده خوردن است. آب ترنجبین اگر صبح ناشتا خورده شود، موثرتر است. مقدار خوراکی معمول آن 12 تا 35 گرم است.