مشخصات گیاه ناخنک

محل رویش گیاه ناخنک بیشتر در مزارع، اماکن مرطوب، ساحل رودخانه ها و کنار جاده های اکثر نقاط اروپا است، این گیاه بومی کشور انگلستان است. در ایران در نواحی شمالی ایران، اطراف تهران، قلهک، آبگرم، آذربایجان، بلوچستان، تبریز و لاهیجان می روید. برای استفاده و مصارف دارویی، در موقعی که گل دارد آن را جمع آوری می کنند و در سایه با حرارت کمتر از 40 درجه سانتی گراد و به تدریج آن را خشک می کنند. عمل خشک شدن گیاه، نباید خیلی سریع انجام گیرد، چرا که ترکیبات معطره آن فقط به آهستگی و در هنگام خشکاندن به مرور و آهسته گیاه افزایش می یابد.

گیاه ناخنک از دسته گیاهان دارویی می باشد که بسیار معطر است. از نظر طبیعت گرم و خشک می باشد. ناخنک از نظر شکل ظاهری شبیه به یونجه و شنبلیله است. در زبان یونانی نام این گیاه گل عسل است، زیرا هنگام گل دادن تعداد زیادی زنبور عسل به دور آن جمع می شوند و از عطر و شهد آن استفاده می کنند، عطر گل هایش نافذ است و فضای اطراف را پر می کند. گل هایش پس از خشک شدن بوی بیشتری دارند.

نام های دیگر آن شبدر شیرین، بسنگ، بسیه، شاه بسه، ناخنک، یونجه زرد، گیاه قیصر است.

خواص ناخنک

از نظر خواص دارویی این گیاه شبیه به بابونه و فراسیون بوده می توان از آن ها در مواقع لزوم به عنوان جانشین این گیاه استفاده نمود.

این گیاه چون مسکن و خواب آور است آن را در تحریکات عصبی، انواع درد عصب، سرفه های عصبی و برای دفع گاز روده ها استعمال می کنند و نیز برای درمان زکام نایژها و ورم عقب حلق مصرف می کنند. برای درمان ورم ملتحمه چشم خوب است. سی تا چهل گل آن را در یک لیتر آب جوشانده و مصرف کنید.

جوشانده گل های اکلیل الملک برای شستن چشم و معالجه ورم پلک ها و گل مژه و نیز تسکین درد های روماتیسمی و التیام زخم ها استفاده می شود و در ضمن برای کسانی که داروهای شیمیایی و مضر خواب آور زیاد مصرف نکرده باشند مناسب است. از دم کرده شاه افسر می توان برای درمان ورم و رفع لوزه ها استفاده نمود.